حضور رباتآهای امدادگر در شرایط حقیقی امداد و نجات
این دسته از رباتآها شبیه به اسبابآبازیآهای بزرگ و دارای فناوری پیشآرفته هستند. اما هواپیماها و هلیکوپترهای رباتیک که مجهز به دوربین، میکروفون و حسآگرهای متنوعی هستند، میآتوانند اطلاعات بسیار حساس و پر اهمیتی را برای مراکز کنترل امداد، پس از بروز حادثهآای سهمآگین همآچون توفان کاترینا، تامین نمایند.
خانم رابین مورفی، مدیر مرکز امداد و نجات به کمک رباتیک، میآگوید: «به کمک این ابزارها ضرورتی وجود ندارد که شما تا صبح فردا، برای روشنی هوا و مساعد شدن شرایط پرواز انتظار بکشید تا پس از آن دریابید که کدام نواحی آسیب دیدهآاند، کجا بیشترین صدمه را متحمل شده است و کدام راهآها هنوز برای دسترسی به محل حادثه دیده قابل استفادهآاند.»
انم مورفی، استاد دپارتمان علوم و مهندسی کامپیوتر در دانشگاه فلوریدای جنوبی، چند روز پس از آسیب دیدن سواحل خلیج سن لوئیز در میآسیآسیآپی، از یک ماشین پرندهآی بدون سرنشین برای کمک به عملیات امداد استفاده نمود. این ماشین پرنده به راحتی در دو چمدان دستی قابل حمل است و در عرض پانزده دقیقه میآتوان آنآرا برای پرواز آماده نمود. خانم مورفی معتقد است که حاصل تلاش آنآها در لحظات اولیهآی پس از حادثه، زمانی که هنوز افراد زندهآی زیادی محتاج به کمک هستند، میآتواند بسیار ارزشمند و مثمر ثمر باشد. بعد از توفانی همآچون کاترینا، میآتوان به سرعت سقف منازل را مشاهده کرد و کسانی که گرفتار توفان شدهآاند و یا حتی آنانآکه ضعیفآترند و طاقت تحمل کمتری دارند را زودتر از محیط حادثه خارج و به مکانی امن منتقل نمود.
خانم مورفی معتقد است: «پس از یک حادثهآی اینآچنین، با وجودیآکه همه گرفتار مسالهآای مشابه شدهآاند، اما قطعاً نجات خانوادهآای که دو نوزاد عضوی از آن خانواده هستند، ضروریآتر و دارای اولویت بالاتر است، تا گروهی از جوانان که در کنار هم هستند و به راحتی میآتوانند تا ساعاتی پس از حادثه توان خود را حفظ کنند.»
اما همآچون بسیاری از دیگر گروهآهایی که برای نجات مردم نیواورلیان به آنآجا شتافتند، دکتر مورفی و تیم همراه او نیز با مشکلات و موانعی در این مسیر روبهآرو شدند.دکتر مورفی معتقد است که کاترینا مجموعهآای از شکستآها برای تیم او بوده است و در عین حال مجموعهآای از نکات تعجب برانگیز از دیدگاه علمی را نیز به همراه داشته است.
امدادگرانی که در منطقهآی حادثه دیده در اثر توفان حضور داشتند، با توانمندیآهای رباتآهای پرندهآی دکتر مورفی آشنا بودند. آنآها از او و همکارانش دعوت کردند تا یک روز بعد از حادثه در محل حاضر شوند. اما آن پرندهآهای امدادگر تنها توانستند تا 5 کیلومتری نقاط آسیب دیده نزدیک شوند و موفق نشدند از آن فاصله جلوتر بروند.
علاوه بر مسائل و مشکلات فنی، گروه دکتر مورفی با مسائل دیگری نیز دست در گریبان بودند. دکتر رابین مورفی میآگوید:«ما امکان به همراه داشتن محافظ مسلح در شهر را نداشتیم. و البته اندکی پس از بروز سانحه، حوادثی همآچون دزدی اتومبیل، تیراندازی و سرقت در شهر به وقوع پیوست. شهر به روشنی گرفتار بحران عدم امنیت بود. بنابراین تمام گروهآهای علمی مجبور به ترک شهر شدند.»
با وجود این هنوز امکان همکاری دکتر مورفی و همکارانش با امدادگران شهر وجود داشت. پس از پیشنهاد تیم به مسئولین شهر پرلینگتون، رباتآهای پرنده وظیفه یافتند تا در نقاطی از شهر که امدادگران وظیفهآی سنجش و ارزیابی وضعیت آن نقاط را نداشتند، برای تیم امدادگر دید هوایی تامین کنند.
خانم دکتر مورفی در توصیف این شرایط میآگوید: «ما پرندهآهای خود را راه انداختیم و به کمک آنآها به جستجو پرداختیم. ما میآتوانستیم ببینیم که سیلاب در خیابانآهای شهر فروکش کرده است، کسی بر روی سقف خانهآها گرفتار نشده است، حجم وسیعی از تخریب و ویرانی قابل مشاهده بود، اما همه امکان آن را داشتند که بر روی زمین حرکت کنند و از امدادگران و نیروهای داوطلبی که در صحنه حضور داشتند تقاضای یاری کنند.»
رباتآهای پرندهآای که بالآهای ثابت دارند، میآتوانند به خوبی بین سی تا یکصد و بیست متر به خوبی پرواز کند. ارتفاعی بالاتر از ارتفاع درختان و البته پائینآتر از خطوط پروازی متعلق به سایر تجهیزات پرنده. به کمک این رباتآها به راحتی میآتوان یک نمای بزرگ از نواحی تخریب شده را مشاهده کرد.
اما رباتآهایی که شبیه هلیکوپتر هستند، میآتوانند حتی به زمین نزدیکآتر هم بشوند. آنآها میآتوانند از داخل پنجرهآها به درون منازل سرک بکشند تا از عدم وجود مصدوم در خانهآها اطمینان حاصل شود. حتی پس از پایان عملیات امداد به کمک این پرندهآها میآتوان اطلاعات دقیقی از ساختار و کیفیت تخریب در نواحی آسیب دیده بهآدست آورد.
این رباتآهای امدادگر بعد از حوادث حوادث 11 سپتامبر در نیویورک، ویرجینیا و پنسیلوانیا توانستند اعتبار کافی را برای انجام عملیات بعدی کسب کنند. دکتر مورفی در مورد آن روزها میآگوید: «حادثهآی ساختمان سازمان تجارت جهانی اولین حضور رباتآهای زمینی در یک عملیات امداد و نجات بودند. رباتآهای ما میآتوانستند به زیر زمین بروند، به جایی که انسان و یا سگآهای امدادگر توان ورود به آن را نداشتند و یا حتی آنآجا هنوز درگیر آتش بود. ما میآتوانستیم به کمک رباتآهایمان به هرجایی وارد شویم که انسانآها یا نمیآتوانستند و یا نمیآخواستند که به آنآجا وارد شوند.»
اما هر حادثه، چه طبیعی باشد و چه بر اثر عملیاتی انسانی واقع شود، با حادثهآی دیگر متفاوت است. اگرچه رباتآهای زمینی در میان آوارها و تکه سنگآهای به جا مانده از ساختمان سازمان تجارت جهانی بسیار ارزشمند و مفید بودند، اما هرگز نمیآتوانستند در حادثهآای همآچون کاترینا نمایی بزرگ از کل نواحی حادثه دیده را در اختیار تیم امداد قرار دهند.
خانم دکتر مورفی در این باره میآگوید: «بزرگآترین چیزی که ما از توفان چارلی که در سال 2004 منطقهآی فلوریدا را تحت تاثیر قرار داد آموختیم این بود، که این دسته از حوادث یک حوزهآی وسیع جغرافیایی را تحت تاثیر خود قرار میآدهند، ما نیاز داریم به دانستن این که مثلاً پست آن درخت که بر زمین افتاده چه میآگذرد؟ یا در آن خانه چه شرایط حاکم است؟ آیا هنوز کسی در آن باقی مانده است؟»
اما رباتآهای زمینی نیز هنوز در حادثهآای همآچون کاترینا میآتوانند مفید و موثر باشند. به عنوان مثال مارک مایسر، یکی از متخصصین جستجوی فنی، که عضو نیروی وظیفهآی شمارهآی سه در فلوریداست، در عملیات امداد شهر بیلوکسی فلوریدا، به کمک یک ربات کوچک اما قدرتمند، توانست در یک منزل به جستجوی مصدومین بپردازد.
او در مورد این تجربه میآگوید: «طبقهآی اول آن پارتمان در اثر توفان به کلی نابود شده بود. مهندسینی که در محل حاضر بودند معتقد بودند که ورود به ساختمان برای هرکدام از نیروهای امدادگر به شدت خطرناک است. بنابراین ما مجبور شدیم یک ربات کوچک را راه اندازی کنیم، آن را از در جلو وارد ساختمان کنیم و پس از جستجوی کامل آن را از در پشتی پارتمان بیرون بیاوریم و با اطمینان به مسئول تیم امداد بگوئیم که در آن خانه هیچ مصدومی باقی نمانده است». آقای مایسر، که اکنون رئیس انجمن استاندارد رباتیک آمریکا در منطقهآی سنت پیترزبورگ فلوریداست، رباتآهای گوناگونی را برای امداد و یا سایر مصارف صنعتی تولید نموده است. او رباتآهایی برای بررسی نشت گاز و یا سایر خطرات شیمیایی و زیست محیطی تولید نموده است.
غیرقابل کنترل بودن فناوریآهای نوین از یکآسو و گامآهای بسیار آرام نهادهای حکومتی از سوی دیگر مانع آن شده است که نهادهای رسمی امدادگر بتوانند به راحتی با ابزار و ادوات نوین امداد و نجات مبتنی بر فناوری رباتیک هماهنگی و تطابق پیدا کنند. خانم دکتر مورفی معتقد است: «مسئولین امداد عموماً با یک نوع بدبینی به تجهیزات مدرن نگاه میآکنند. البته این وضعیت قابل درک است چرا که میآتوان تصور کرد تاکنون چه مقدار ابزار و ادواتی تولید شده است که به قصد جلب مشتری ادعا کردهآاند توان حل تمام مشکلات امدادگران را دارند».
دکتر مورفی سالآهاست که به ماندن در آزمایشآگاه و پژوهش تنها اکتفا نکرده است. او در بسیاری از حوادث به همراه اولین گروهآها به نقاط حادثه دیده اعزام شده است و شاهد ترسآها، نگرانآها، عملیات سریع و حوادث غیر مترقبه بوده است. در حقیقت او با دریافت واقعیتآهای عملیات امداد و نجات به مهندسین و پژوهشآگران همکارش یاری میآرساند تا ابزاری تولید کنند که توان حل مشکلات امدادگران را داشته باشد. به عنوان مثال نسل جدید هلیکوپترهای او قابلیتی نوین دارند که برگرفته از تجربیات آنآها در توفان کاتریناست. این هلیکوپترها دارای یک کانال صوتی دوطرفهآاند که به کمک آن مصدومین و حادثه دیدهآگان میآتوانند با امدادگران ارتباط برقرار کنند. او و تیم همکارش همواره در تلاشند تا دریابند چگونه میآتوانند به کمک ابزارهای مهندسی عملیات امداد و نجات را برای گروهآهای امدادگر سهلآتر و آسانآتر نمایند.
منبع : www.nurc.ir
این دسته از رباتآها شبیه به اسبابآبازیآهای بزرگ و دارای فناوری پیشآرفته هستند. اما هواپیماها و هلیکوپترهای رباتیک که مجهز به دوربین، میکروفون و حسآگرهای متنوعی هستند، میآتوانند اطلاعات بسیار حساس و پر اهمیتی را برای مراکز کنترل امداد، پس از بروز حادثهآای سهمآگین همآچون توفان کاترینا، تامین نمایند.
خانم رابین مورفی، مدیر مرکز امداد و نجات به کمک رباتیک، میآگوید: «به کمک این ابزارها ضرورتی وجود ندارد که شما تا صبح فردا، برای روشنی هوا و مساعد شدن شرایط پرواز انتظار بکشید تا پس از آن دریابید که کدام نواحی آسیب دیدهآاند، کجا بیشترین صدمه را متحمل شده است و کدام راهآها هنوز برای دسترسی به محل حادثه دیده قابل استفادهآاند.»
انم مورفی، استاد دپارتمان علوم و مهندسی کامپیوتر در دانشگاه فلوریدای جنوبی، چند روز پس از آسیب دیدن سواحل خلیج سن لوئیز در میآسیآسیآپی، از یک ماشین پرندهآی بدون سرنشین برای کمک به عملیات امداد استفاده نمود. این ماشین پرنده به راحتی در دو چمدان دستی قابل حمل است و در عرض پانزده دقیقه میآتوان آنآرا برای پرواز آماده نمود. خانم مورفی معتقد است که حاصل تلاش آنآها در لحظات اولیهآی پس از حادثه، زمانی که هنوز افراد زندهآی زیادی محتاج به کمک هستند، میآتواند بسیار ارزشمند و مثمر ثمر باشد. بعد از توفانی همآچون کاترینا، میآتوان به سرعت سقف منازل را مشاهده کرد و کسانی که گرفتار توفان شدهآاند و یا حتی آنانآکه ضعیفآترند و طاقت تحمل کمتری دارند را زودتر از محیط حادثه خارج و به مکانی امن منتقل نمود.
خانم مورفی معتقد است: «پس از یک حادثهآی اینآچنین، با وجودیآکه همه گرفتار مسالهآای مشابه شدهآاند، اما قطعاً نجات خانوادهآای که دو نوزاد عضوی از آن خانواده هستند، ضروریآتر و دارای اولویت بالاتر است، تا گروهی از جوانان که در کنار هم هستند و به راحتی میآتوانند تا ساعاتی پس از حادثه توان خود را حفظ کنند.»
اما همآچون بسیاری از دیگر گروهآهایی که برای نجات مردم نیواورلیان به آنآجا شتافتند، دکتر مورفی و تیم همراه او نیز با مشکلات و موانعی در این مسیر روبهآرو شدند.دکتر مورفی معتقد است که کاترینا مجموعهآای از شکستآها برای تیم او بوده است و در عین حال مجموعهآای از نکات تعجب برانگیز از دیدگاه علمی را نیز به همراه داشته است.
امدادگرانی که در منطقهآی حادثه دیده در اثر توفان حضور داشتند، با توانمندیآهای رباتآهای پرندهآی دکتر مورفی آشنا بودند. آنآها از او و همکارانش دعوت کردند تا یک روز بعد از حادثه در محل حاضر شوند. اما آن پرندهآهای امدادگر تنها توانستند تا 5 کیلومتری نقاط آسیب دیده نزدیک شوند و موفق نشدند از آن فاصله جلوتر بروند.
علاوه بر مسائل و مشکلات فنی، گروه دکتر مورفی با مسائل دیگری نیز دست در گریبان بودند. دکتر رابین مورفی میآگوید:«ما امکان به همراه داشتن محافظ مسلح در شهر را نداشتیم. و البته اندکی پس از بروز سانحه، حوادثی همآچون دزدی اتومبیل، تیراندازی و سرقت در شهر به وقوع پیوست. شهر به روشنی گرفتار بحران عدم امنیت بود. بنابراین تمام گروهآهای علمی مجبور به ترک شهر شدند.»
با وجود این هنوز امکان همکاری دکتر مورفی و همکارانش با امدادگران شهر وجود داشت. پس از پیشنهاد تیم به مسئولین شهر پرلینگتون، رباتآهای پرنده وظیفه یافتند تا در نقاطی از شهر که امدادگران وظیفهآی سنجش و ارزیابی وضعیت آن نقاط را نداشتند، برای تیم امدادگر دید هوایی تامین کنند.
خانم دکتر مورفی در توصیف این شرایط میآگوید: «ما پرندهآهای خود را راه انداختیم و به کمک آنآها به جستجو پرداختیم. ما میآتوانستیم ببینیم که سیلاب در خیابانآهای شهر فروکش کرده است، کسی بر روی سقف خانهآها گرفتار نشده است، حجم وسیعی از تخریب و ویرانی قابل مشاهده بود، اما همه امکان آن را داشتند که بر روی زمین حرکت کنند و از امدادگران و نیروهای داوطلبی که در صحنه حضور داشتند تقاضای یاری کنند.»
رباتآهای پرندهآای که بالآهای ثابت دارند، میآتوانند به خوبی بین سی تا یکصد و بیست متر به خوبی پرواز کند. ارتفاعی بالاتر از ارتفاع درختان و البته پائینآتر از خطوط پروازی متعلق به سایر تجهیزات پرنده. به کمک این رباتآها به راحتی میآتوان یک نمای بزرگ از نواحی تخریب شده را مشاهده کرد.
اما رباتآهایی که شبیه هلیکوپتر هستند، میآتوانند حتی به زمین نزدیکآتر هم بشوند. آنآها میآتوانند از داخل پنجرهآها به درون منازل سرک بکشند تا از عدم وجود مصدوم در خانهآها اطمینان حاصل شود. حتی پس از پایان عملیات امداد به کمک این پرندهآها میآتوان اطلاعات دقیقی از ساختار و کیفیت تخریب در نواحی آسیب دیده بهآدست آورد.
این رباتآهای امدادگر بعد از حوادث حوادث 11 سپتامبر در نیویورک، ویرجینیا و پنسیلوانیا توانستند اعتبار کافی را برای انجام عملیات بعدی کسب کنند. دکتر مورفی در مورد آن روزها میآگوید: «حادثهآی ساختمان سازمان تجارت جهانی اولین حضور رباتآهای زمینی در یک عملیات امداد و نجات بودند. رباتآهای ما میآتوانستند به زیر زمین بروند، به جایی که انسان و یا سگآهای امدادگر توان ورود به آن را نداشتند و یا حتی آنآجا هنوز درگیر آتش بود. ما میآتوانستیم به کمک رباتآهایمان به هرجایی وارد شویم که انسانآها یا نمیآتوانستند و یا نمیآخواستند که به آنآجا وارد شوند.»
اما هر حادثه، چه طبیعی باشد و چه بر اثر عملیاتی انسانی واقع شود، با حادثهآی دیگر متفاوت است. اگرچه رباتآهای زمینی در میان آوارها و تکه سنگآهای به جا مانده از ساختمان سازمان تجارت جهانی بسیار ارزشمند و مفید بودند، اما هرگز نمیآتوانستند در حادثهآای همآچون کاترینا نمایی بزرگ از کل نواحی حادثه دیده را در اختیار تیم امداد قرار دهند.
خانم دکتر مورفی در این باره میآگوید: «بزرگآترین چیزی که ما از توفان چارلی که در سال 2004 منطقهآی فلوریدا را تحت تاثیر قرار داد آموختیم این بود، که این دسته از حوادث یک حوزهآی وسیع جغرافیایی را تحت تاثیر خود قرار میآدهند، ما نیاز داریم به دانستن این که مثلاً پست آن درخت که بر زمین افتاده چه میآگذرد؟ یا در آن خانه چه شرایط حاکم است؟ آیا هنوز کسی در آن باقی مانده است؟»
اما رباتآهای زمینی نیز هنوز در حادثهآای همآچون کاترینا میآتوانند مفید و موثر باشند. به عنوان مثال مارک مایسر، یکی از متخصصین جستجوی فنی، که عضو نیروی وظیفهآی شمارهآی سه در فلوریداست، در عملیات امداد شهر بیلوکسی فلوریدا، به کمک یک ربات کوچک اما قدرتمند، توانست در یک منزل به جستجوی مصدومین بپردازد.
او در مورد این تجربه میآگوید: «طبقهآی اول آن پارتمان در اثر توفان به کلی نابود شده بود. مهندسینی که در محل حاضر بودند معتقد بودند که ورود به ساختمان برای هرکدام از نیروهای امدادگر به شدت خطرناک است. بنابراین ما مجبور شدیم یک ربات کوچک را راه اندازی کنیم، آن را از در جلو وارد ساختمان کنیم و پس از جستجوی کامل آن را از در پشتی پارتمان بیرون بیاوریم و با اطمینان به مسئول تیم امداد بگوئیم که در آن خانه هیچ مصدومی باقی نمانده است». آقای مایسر، که اکنون رئیس انجمن استاندارد رباتیک آمریکا در منطقهآی سنت پیترزبورگ فلوریداست، رباتآهای گوناگونی را برای امداد و یا سایر مصارف صنعتی تولید نموده است. او رباتآهایی برای بررسی نشت گاز و یا سایر خطرات شیمیایی و زیست محیطی تولید نموده است.
غیرقابل کنترل بودن فناوریآهای نوین از یکآسو و گامآهای بسیار آرام نهادهای حکومتی از سوی دیگر مانع آن شده است که نهادهای رسمی امدادگر بتوانند به راحتی با ابزار و ادوات نوین امداد و نجات مبتنی بر فناوری رباتیک هماهنگی و تطابق پیدا کنند. خانم دکتر مورفی معتقد است: «مسئولین امداد عموماً با یک نوع بدبینی به تجهیزات مدرن نگاه میآکنند. البته این وضعیت قابل درک است چرا که میآتوان تصور کرد تاکنون چه مقدار ابزار و ادواتی تولید شده است که به قصد جلب مشتری ادعا کردهآاند توان حل تمام مشکلات امدادگران را دارند».
دکتر مورفی سالآهاست که به ماندن در آزمایشآگاه و پژوهش تنها اکتفا نکرده است. او در بسیاری از حوادث به همراه اولین گروهآها به نقاط حادثه دیده اعزام شده است و شاهد ترسآها، نگرانآها، عملیات سریع و حوادث غیر مترقبه بوده است. در حقیقت او با دریافت واقعیتآهای عملیات امداد و نجات به مهندسین و پژوهشآگران همکارش یاری میآرساند تا ابزاری تولید کنند که توان حل مشکلات امدادگران را داشته باشد. به عنوان مثال نسل جدید هلیکوپترهای او قابلیتی نوین دارند که برگرفته از تجربیات آنآها در توفان کاتریناست. این هلیکوپترها دارای یک کانال صوتی دوطرفهآاند که به کمک آن مصدومین و حادثه دیدهآگان میآتوانند با امدادگران ارتباط برقرار کنند. او و تیم همکارش همواره در تلاشند تا دریابند چگونه میآتوانند به کمک ابزارهای مهندسی عملیات امداد و نجات را برای گروهآهای امدادگر سهلآتر و آسانآتر نمایند.
منبع : www.nurc.ir
